2. Czerwończyk dukacik (Lycaena virgaureae)

Nazwa tego motyla od razu kojarzy się z czymś błyszczącym – i rzeczywiście, skrzydła samca mają lśniący, pomarańczowy kolor. W przeciwieństwie do podobnego czerwończyka nieparka, na czerwieni skrzydeł u samca z reguły nie ma żadnych „skaz” w formie ciemniejszych plamek. Samica czerwończyka dukacika jest ubarwiona znacznie skromniej. Rozpiętość skrzydeł tego motyla wynosi średnio około 35–40 mm. Dukacik to jeden  z najczęściej spotykanych przedstawicieli  rodziny czerwończyków (Lycaeninae) w Polsce. Najbardziej charakterystyczną cechą, pozwalającą łatwo rozróżnić tego motyla od innych gatunków czerwończyków jest rząd białych lub białoniebieskich plamek na spodniej stronie skrzydeł. Czerwończyka dukacika możemy spotkać od czerwca do sierpnia, głównie na górskich polanach i łąkach. Na nizinach jest znacznie rzadziej obserwowany. 

Podobnie jak wiele innych motyli, czerwończyk dukacik jest uzależniony od obecności roślin uznawanych przez wielu za „chwasty” – od będącego pokarmem gąsienic szczawiu (różne gatunki) po dostarczające nektaru motylom rozchodniki, krwawniki i lucernę, czy inne gatunki z rodziny astrowatych, selerowatych i jasnotowatych.  Z tego powodu ten urokliwy motyl nie ma czego szukać w obsesyjnie i usilnie wykaszanych ogródkach, skażonych „betonozą” miastach, czy na wysterylizowanych przez pestycydy polach uprawnych. Spotkać go za to można w tradycyjnym krajobrazie rolniczym – na łąkach i miedzach, a także na skrajach lasów.